محققان آمریکایی با استفاده از نوعی پروتئین موفق به تولید ساختارهای الیافی خودآرا شدند که از آنها می‌توان برای تولید قطعات الکترونیکی استفاده کرد.
به گزارش مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی معاونت علمی و فناوری رئیس جمهور بخش فناوری های همگرا ( nbic): در
سیستم‌های طبیعی، انتقال الکترون با واسطه پروتئین‌ها انجام می‌شود. این
پروتئین‌ها قادرند با دقت بالایی دهندگی و گیرندگی را مدیریت کنند. اگر
بتوان این سیستم انتقال الکترون را مورد استفاده قرار داد آنگاه می‌توان از
آن در پیل‌های فتوولتائیک استفاده کرد.
محققان گروه اینترفیس نانوبیو
در مرکز مواد نانومقیاس آزمایشگاه ملی آرگونه موفق به ایجاد خودآرایی در
مواد پپتیدی شدند به طوری که امکان ایجاد قطعات الکترونیکی آلی با استفاده
از این مولکول‌های خودآرا فراهم شده است. این قطعات الکترونیکی زیستی
می‌توانند جدایی بارهای ایجاد شده توسط تابش نور را انجام دهند.
این
اولین مثال از پپتیدهای کمپلکس خودآرا است که از یک ماده اولیه ساده ایجاد
شده و در نهایت محصولی با ساختار پیچیده بدست آمده است موادی که نیمه‌هادی
بوده و قابل استفاده در سیستم‌های الکترونیکی هستند.
امکان تبدیل کردن
این ساختارهای پپتیدی خودآرا به‌صورت الیاف وجود داشته و در نهایت
داربستی برای اتصال متالوپروفیرین روی (ZnP) بدست می‌آید که از آن برای
معدنی کردن اکسید تیتانیوم استفاده می‌شود.
جدایی بارهای ایجاد شده
توسط برانگیختگی متالوپروتئین روی توسط این ساختار پپتیدی خودآرا مدیریت
می‌شود. برای کنترل جدایی بارها باید از توالی پپتید استفاده کرد در واقع
توالی پپتیدی، پارامتری برای کنترل میزان جدایی بارها است.
محققان این
پروژه از دو نوع پپتید c16-AHL3K3-CO2H و c16-AHL3K9-CO2H که به صورت
الیافی خودآرایی داده به عنوان داربستی برای اتصال به متالوپروپیرین
استفاده کردند. در این بین پروتئین هیستیدین و اکسید تیتانیوم معدنی شده
روی سطح غنی از لیزین نیز در کنار این سیستم منجر به تشکیل ساختار الیاف
نهایی می‌شود.
مطالعات رزونانس پارامغناطیس الکترون روی این الیاف
خودآرا تحت تابش نور انجام شده و نشان می‌دهد که جدایی بارهای ایجاد شده
در اثر تابش توسط این ساختار پروتئینی انجام می‌شود.